تعدد ناشرین کوچک و غیرحرفه ای در ایران یکی از معضلات اصلی نشر مقالات بی کیفیت است | آیا سردبیر همان ناشر است؟

نیمه عمر یک مقاله علمی پژوهشی بطور میانگین 6 ماه میباشد، یعنی پس از گذشت شش ماه باید یکبار دیگر با تستهای روایی و پایایی از صحت نتایج کسب اطمینان نمود. در نشر مجلات علمی پژوهشی هم سرعت تغییرات و ایجاد قابلیتهای جدید بسیار سریع میباشد. لذا هر سردبیر یا ناشری باید به سرعت خود را با آخرین نرم افزارها و پرتالهای آنلاین سازگار نموده و در مجله خود از آنها بهره ببرد.

مشکل بنیادین در کشور ما تعدد ناشرین غیرحرفه ای و معرفی هر کدام از مجلات به عنوان یک ناشر مستقل است. بطوریکه امروزه شاهد هستیم، در هر دانشگاه به تعداد مجلات ناشر تعریف میشود. ناشرینی کوچک با امکانات محدود و البته غیرتخصصی. نشر مجلات علمی دانشگاهی در سه شاخه علوم، تکنولوژی و پزشکی به تخصص خاصی به نام ژورنالیسم دانشگاهی نیاز دارد. متاسفانه ما در ایران نه عالم آن را داریم و نه فرهنگ آن را.

نرم افزارها و پرتالهای ویژه نشر مجلات علمی به سرعت در حال تکامل و ارتقا هستند. بسیاری از امور مدیریت نشر مجله، با کمک آنها در حال ساده سازی میباشد. بر هر ناشر فرض است که در وبسایت خود از این امکانات به نفع مجله استفاده نماید.

• آیا در کشورهای توسعه یافته در هر دانشگاه و گروهی یک ناشر وجود دارد؟
• آیا مدل "هر مجله یک ناشر" در ایران، در کشور دیگری هم اجرا میشود؟
• آیا ریشه این مدل نشر ایرانی، در بودجه دولتی اداره مجلات ایرانی است؟ بودجه ای که بدون دردسر از محل فروش نفت تامین میشود.
• آیا مدل نشر در مجلات ایرانی، مقرون به صرفه است؟ چه مزایا و چه معایبی دارد؟
• آیا سردبیری که باید در فکر ارتقا علمی مقالات باشد، میتواند همزمان به فکر جزییات نشر هم باشد؟