چرا مجلات ایرانی در ارزشیابی نمایه سازها همیشه در مظان اتهام سرقت ادبی هستند؟ | بارمضاعفی که سردبیر به دوش میکشد
مقالات ایرانی با 17 درصد مشابهت ادبی سابمیت میشوند
هر جمله ای که با مشابهت ادبی در یک مجله منتشر میشود، جرم بوده و سردبیر وهیات تحریریه مسوول انتشار آن میباشند. در ایران به عنوان یکی از کشورهای غیرانگلیسی زبان ، مشکل مشابهت ادبی بیشتر وجود دارد. نویسندگان ایرانی در مظان اتهام دیگری هم هستند: نویسندگانی که تقلب در آنها زیاد است. متاسفانه دو موضوع فوق باعث شده است که فشار مضاعفی بر مجلات ایرانی وارد شود. انتشارات کوثر در یک تحقیق بر روی مقالات ورودی در سال 2019 به نتایج مهمی در خصوص میزان مشابهت ادبی مقالات دست یافت.
در بررسی 200 مقاله انتخابی که در فاصله یکم ژانویه 2019 تا پایان سال 2019 در مجلات ایرانی سابمیت شده بودند، در یافتیم که میانگین میزان مشابهت ادبی در مقالات ورودی به این مجلات 17 درصد میباشد. یعنی سردبیران و هیات تحریریه در بدو ورود یک مقاله به مجله خود باید با احتمال حداقل 17 درصد به سرقت ادبی در آن مقاله شک کنند.
این یکی از بزرگترین مشکلات هیات تحریریه در ایران است. با هر سابمیت باید به فکر پیشگیری از بروز سرقت ادبی باشند. خود این موضوع، میزان تلاش هیات تحریریه را دوچندان میکند. هر مقاله ای با مشابهت ادبی یکبار باید به نویسنده برگشت بخورد و یک تیم اخلاق در نشر برای رفع این موضوع با نویسنده تعامل داشته باشد. دقت کنیم که حتی 1% مشابهت ادبی در یک مجله معادل یک جرم محسوب میشود و درصورت نشر آن مقاله ، ارزش علمی مجله زیرسوال میرود.
بیشتر موارد مشابهت در مقالات مورد مطالعه، بین 20 درصد تا 50 درصد بوده است.
کنترل مشابهت متنی بهترین عامل پیشگیری از بروز سرقت علمی در مقالات دانشگاهی است. منظور از مشابهت متنی کپی‌کردن عین یک مطلب از یک منبع به طوری جملات یا پاراگراف‌هایی بیش از حد بزرگ و بدون تغییر در مقاله استفاده شده باشد.
دیدگاه‌های ثبت شده