بازنشر یک نوشته و ضرورت تامل در فلسفه وجودی سایتهای مرتبط در وزارت بهداشت برای نشان دادن H index اساتید کشور
کوچ علم از دانشگاه | بیماری H-index همانند سرطان در حال نابودی سلامت محققین ماست.
توضیحات:
- قبلا در این نوشته در مورد “حذف ایمپکت فکتور در مجلات دنیا و عدم اعلام آنها از سوی ناشران معتبر” مطلبی نوشته بودیم.
- در بحث مجلات متاسفانه از دنیا – خیلی بیشتر از تصور- عقبیم.
- در خصوص فلسفه ایجاد سایت “علم سنجی اساتید هیات علمی در وزارت بهداشت” و شیوع بیماری H-index و “مدرک گرایی” در هیات علمی بارها صحبت کرده ایم.
- بیماری H-index همانند سرطان در حال نابودی سلامت محققین ماست.
- معیارهای ارزشیابی هیات علمی ما کاملا ضد توسعه کیفی علم و منطبق با سیاست دشمنان علم این کشور است. لطفا مسوولین تدبیری بیاندیشند.
اما توجه شما را به نامه وارده‌ای جلب میکنیم.
اما توجه شما را به نامه وارده ای جلب میکنیم.
چرا کانادا، فرانسه، استرالیا، انگلستان، ژاپن و … همانند ایران آمار تولید علم خود را منتشر نمی کنند؟! محال است آمار تعداد مقالات منتشر شده ژاپن را بیابید. چرا؟! چرا فقط کشورهایی مانند پاکستان، برزیل و هند عطش آمار مقالات دارند؟!
جالب است بدانیم که ما تنها کشوری هستیم که رشته علم سنجی در ان دایر است؛ چراکه فقط ما سرگرم علم سنجی خودمان هستیم. ما بالاترین انتشار مقالات در این حوزه را در اختیار داریم.
هدف علم سنجی که از حوزه کتابداری آمده است، در واقع مجله سنجی است نه حقیقت علم. علم سنجی قدرت تحلیل محتوای علم را ندارد. مبدع این اصطلاح اصلاً چنین منظوری نداشته است. علم سنجی صرفاً بیانگر شاخص های کمّی است نه کیفی.
در سنت های اصیل علمی، تولید مقاله هیچ گاه نشان دهنده تولید علم نبوده است. راجرز کتابی نوشته به نام اشاعه نواوری. تا به حال ۲۵۰۰ مقاله در خصوص این کتاب منتشر شده است. این مقالات تولید علم نیست، یک مناقشه علمی است. این نبردهای علمی زمینه ساز تولید علم است نه الزاما خود علم. اگر ایین نامه ارتقا تا ده سال دیگر همین باشد، ما علاوه بر سرآمدی در تولید مقاله، بیشترین استاد تمام دنیا را نیز خواهیم داشت!
کشوری مثل انگلستان بیش از سی سال است که از سنت publish or perish گذشته است. حدود ۴۰۰ جایزه علمی در دنیا وجود دارد که هیچ یک از شاخص های ISI استفاده نمی کنند.
در سنت پژوهشی انگلستان اصلاً به شاخص های ISI، ضریب تأثیر و مانند آن توجهی نمی شود. آنها مجدد به ارزیابی مقالات به شیوه خودشان مبادرت می کنند و به پرداخت پژوهانه و مانند آن اقدام می کنند.
نظام رتبه بندی دانشگاه های ایران بر اساس نظامی است که خارج از ایران برنامه ریزی می شود و ما بین المللی کار کردن را با اعمال این شاخص ها اشتباه گرفته ایم در حالی که خود آمریکا که واضع ISI است، به طور ناچیز از این نظام استفاده می کند.
ایران از بیانیه سانفرانسیسکو که هشداری به همه بود درس نگرفت. در این بیانیه بیش از چند هزار دانشمند و پژوهشگر و حدود ۸۰۰ مجله علمی معتبر دنیا اعلام کردند که مبنا را در ارزیابی ها بر اساس مجلات قرار ندهید. از یکی از اساتیدی که ۴۰۰ مقاله بین المللی داشتند سوال کردم فقط یکی از مشکلاتی را که در کشور حل کرده اید نام ببرید؟! پاسخ سکوت بود.
از مدیران کشور ۹۷% از مقالات ISI استفاده نمی کنند، ۹۳% نیز مجلات داخلی را نه می شناسند و نه از آنها استفاده می کنند؟! برای چه کسی می نویسیم؟!
وقتی شاخص ارزیابی اچ اندیکس شد، پژوهشگر با چه انگیزه ای روی پروژه ملی کار کند!؟ دلیل عمده این اتفاق این است که وزارت علوم ارزیابی ها را به سیاست گره زده است و افراد تنها به فکر ارتقای خویش هستند نه کشور.
دکتر چشمه سهرابی
منابع بیشتر:
دیدگاه‌های ثبت شده