• بررسی سابمیت بودن نسخه های متفاوت از یک مقاله ایی که سابمیت شده در دیگر مجله ها.
• ارزیابی توضیحات ارائه شده از طرف پژوهشگران و یا نویسندگان به پرسش های ناشی از نگرانی در رابطه با مقاله هایی که چندین بار سابمیت شده اند.
• همکاری و تلاش در بررسی موارد مشکوک به تخلف رفتاری
• افزایش همکاری بین پژوهشگران نویسندگان و مراکز آموزشی و پژوهشی وابسته خود.
چنین رویکرد مشترکی برای موارد مشکوک منجر به دقت بیشتر پژوهش ها می شود .
با وجود داشتن چنین جوانب مثبتی، باید تاکید کرد که محرمانه بودن مقالات سابمیت شده نویسندگان یک جنبه اساسی از انتشارات علمی است و به اشتراک گذاشتن اطلاعات مربوط به submission یک مجله خاص از طرف افرادی که خارج از مراحل داوری مجله هستند با اصول محرمانه مغایرت دارد.
در رابطه با اشتراک اطلاعات بین سردبیران راجع به موارد مشکوک به تخلف رفتاری، یک نگرانی وجود دارد و آن اینکه خطر در معرض قرار گرفتن مقاله از رد شدن بدون توجیه را افزایش می دهد که این اتفاق می تواند به شهرت نویسندگان آسیب جدی بزند علی الخصوص در مواردی که ثابت شود سوء ظن بی اساس بوده است. در چنین مواردی معمولا نویسندگان ادعا می کنند که مورد توهین قرار گرفته اندو در موارد شدید تر اتهامات، از طریق قانون اقدام می کنند.
راهنمایی های ارائه شده توسط کمیته اخلاق در نشر که در ادامه آمده است، به عنوان یک قانون کلی نمی باشد و نباید آن را به عنوان حمایت قانونی از چنین دستورالعملی تفسیر کرد . امید می رود که این دستورالعمل بتواند منجر به بهبود عملکرد و شیوه ایی بهتر در انجام مسئولیت های سردبیران و ناشران باشد.
دستورالعمل:
• با توجه به بحث اعتماد در نشریات علمی، COPE معتقد است که اشتراک اطلاعات در بین سردبیران تنها باید زمانی اتفاق بیفتد که یک سردبیر احساس کند که این افشای اطلاعات نقش بسیار مهمی را در ایفای تعهد وی به منظور جلوگیری از تخلف های پژوهشی مشکوک ایفا می کند.
• در موارد مشکوک به سوء رفتارهای پژوهشی، سردبیران می بایست تحقیقات اولیه خود را طبق دستورالعمل ها و راهنمای COPE بدون هیچ گونه اشتراک گذاری اطلاعات انجام دهند. تنها زمانی مجاز به این کار هستند که هیچ گونه راه ارتباطی و دسترسی به نویسنده نداشته باشند و یا تنها یک راه دسترسی ناکارآمد داشته باشند و یا اینکه بیشتر از یک مجله تحت تاثیر قرار گرفته باشند.
• اگر افشای اطلاعات ضروری است این اقدام تنها باید با سردبیرانی انجام گیرد که احتمال می رود در رابطه آن مورد خاص، اطلاعات کافی را دارند و این افشا اطلاعات باید تا جای ممکن مختصر باشد.
• اطلاعات به اشتراک گذشته شده باید تنها مختص محتوا باشد و به دور از حدس و گمان و نتیجه گیری باشد. پیشنهاد می شود سردبیر دارنده اطلاعات دارای یک بیانیه باشد که اطلاعات ارائه شده وی نشانگر قضاوت او مبنی بر تخلف نیست بلکه صرفا برای آگاهی سردبیرانی در نظر گرفته شده است که دارای اطلاعاتی هستند که ممکن است به مدیریت مورد به وجود آمده کمک کند.
• ارتباطات باید به شیوه ایی باشد که تا بالاترین حد ممکن از افشای اطلاعات محرمانه جلو گیری کند. با توجه به مشکل بودن ارتباط حضوری و یا تلفنی بین سردبیران در محدوده های زمانی مختلف، استفاده از ایمیل یک راه ارتباطی مناسب است. سردبیران باید به مخاطب و گیرنده خود نسبت به حساس بودن و محرمانه بودن اطلاعات، آگاهی های لازم را بدهند که این کار را می توانند با چند شیوه مختلف انجام دهند. به عنوان مثال می توانند در موضوع ایمیل ارسالی خود کلمه “محرمانه ” را بنویسند و در ایمیل خود قید کنند که این اطلاعات محرمانه هستند و از فوروارد کردن ایمیل به سایرین بدون اجازه خودداری شود.
• تمامی مجله ها باید نویسندگان خود را از طریق یک بیانیه واضح راجع به اشتراگ گذاری احتمالی اطلاعات ارائه شده توسط آنان آگاه کنند.
• این دستورالعمل ها برای مقاله های سابمیت شده که هنوز منتشر نشده اند تعیین شده اند اما COPE معتقد است تفاوتی بین افشای اطلاعات یک مقاله سابمیت شده (که هنوز منتشر نشده است) و یک مقاله منتشر شده ندارد و واقعیت این است که این داده ها بعدا در دسترس عموم قرار خواهد گرفت. بر این اساس زمانی که افشای اطلاعات مربوط به یک خلاف رفتاری مشکوک در یک مقاله چاپ شده نیز باشد، سردبیران باید مشابه همین دستورالعمل را رعایت کنند .
دیدگاه‌های ثبت شده